Trzy dni zadumy: rekolekcje wielkopostne
Każdy człowiek potrzebuje
w swoim życiu takiej chwili,
w której mógłby na chwilę się
zatrzymać i zastanowić się nad sensem
swojego życia.
Niech sami uczniowie zaświadczą o przebiegu tych ważnych trzech dni rekolekcji wielkopostnych:
Trzy dni zadumy
Dzień pierwszy
Kwiecień 2011 r., sala konferencyjna Collegium Salesianum w Bydgoszczy. Mimo że to dzień wolny od zajęć lekcyjnych, pomieszczenie wypełnione jest po brzegi. Wszyscy uczniowie i nauczyciele stawili się na spotkanie z niezwykłą kobietą – Wandą Półtawską. Weszła do auli w towarzystwie księdza dyrektora Henryka Kaszyckiego. Niewysoka, drobna kobieta w starszym wieku, była więźniarka obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, lekarz psychiatra, która przez lata współpracowała z Karolem Wojtyłą.
Już od początku widać było, że to postać nietuzinkowa.
– Wiem, że muszę wszystkim uświadamiać zobowiązania wobec Jana Pawła II. Miałam ten przywilej, że przez całe życie z nim pracowałam. Chciał ratować ludzką miłość mężczyzny i kobiety, świętość rodziny. Papieża Polaka nie ma już na ziemi, a ludzie zapominają, co mówi, tylko stawiają mu pomniki, fotografie, rzeźby, które tak naprawdę nic nie oznaczają.
Trudno przejść obok tych słów obojętnie. Wanda Półtawska mówiła o konieczności dbania o rodzinę, wspierania jej. O tym, że w rodzinie uczymy się być dobrymi ludźmi i chrześcijanami. Dlatego tak bardzo rodzinę umiłował nasz papież Jan Paweł II.
Po spotkaniu, ok. godz. 11.00 odbyła się projekcja filmu pt. „13 dzień”. Film opowiadał o objawieniu w Fatimie i dla tych, którzy jeszcze do tej pory niewiele o nim wiedzieli, stanowił ciekawy sposób pogłębienia swojej wiedzy. Film ten był w interesujący sposób zrealizowany, więc oglądało się go z dużą przyjemnością.
Następnie wszyscy pełni zadumy udali się do kościoła na nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Było to misterium, które we właściwy sposób zakończyło ten dzień. Dodatkowo ci, którzy czuli taką potrzebę, mogli pojednać się z Bogiem w Sakramencie Pokuty.
Dzień drugi
Kolejny dzień rekolekcji w Collegium Salesianum w Bydgoszczy rozpoczął się jak zwykle od wspólnej modlitwy.
Następnie młodzież z kółka teatralnego przedstawiła przygotowany przez siebie spektakl poruszający problematykę przemian zachodzących w życiu każdego człowieka. Uczniowie z uwagą obserwowali etapy dorastania i dojrzewania oraz związane z tym problemy. Zaskakujące, że spektakl wywarł na uczniach tak duże wrażenie.
Potem odbyło się spotkanie z rekolekcjonistą ks. Dominikiem Chmielewskim. Okazało się, że ma on bardzo dobry kontakt z młodzieżą i wszyscy słuchali z uwagą jego słów.
Na koniec nauczyciele razem z uczniami wspólnie śpiewali ulubione pieśni religijne i wszystkich ogarnęła radość. Miło było spędzić ten dzień w szkole bez lekcji. Nie znaczy to, że był to czas stracony. Wręcz przeciwnie, to wspólne przeżywanie rekolekcji bardzo wszystkich do siebie zbliżyło.
Dzień trzeci
Ostatni dzień tego niezwykłego czasu gimnazjaliści spędzili w kinie. Przyszli obejrzeć ciekawy, refleksyjny film pt. „Jan Paweł II. Szukałem was…”.
– Pewnie to będzie jakaś nuda – słyszało się tu i ówdzie z ust niektórych uczniów. Inni byli ciekawi tego, co mają zobaczyć. Tak czy inaczej, widać było że gimnazjaliści podeszli z powagą do tematu i panowała wśród nich atmosfera trochę inna od tej, która zazwyczaj towarzyszy wizycie młodego człowieka w kinie. Film opowiadał historię pontyfikatu papieża Jana Pawła II. Był niezwykle poruszający. Uczniowie oglądali go w skupieniu, a po wyjściu z kina widać było na ich twarzach, że film wywarł na nich niesamowite wrażenie.
Po filmie cała szkoła udała się do bazyliki na Mszę świętą. Niestety miły nastrój przerwała fatalna pogoda, gdyż przez całą drogę do świątyni padał deszcz. Mimo tego młodzież punktualnie rozpoczęła Eucharystię. Także tego dnia można było przystąpić do spowiedzi św. Uczyniło to wielu uczniów. Trzeba przyznać, że przez cały czas trwania rekolekcji uczniowie byli jacyś spokojniejsi niż zwykle, wyciszeni.
Czyżby naprawdę ogarnął ich duch zadumy? Na jak długo wystarczy im motywacji, aby sensownie i pożytecznie przeżywać każdy kolejny dzień swojego życia ?
Bartłomiej Kala kl. III alfa
Lekcje duchowości
– Serdecznie witamy panią Wandę Półtawską w naszej szkole. No i… bardzo panią witamy – mówi zdenerwowany Tomek, spontanicznie wypchnięty do przodu przez księdza dyrektora. Wcześniej Wanda Półtawska żartobliwie oburzyła się, że witana jest przez same dziewczęta. Cała szkoła wybucha śmiechem, co rozluźnia podniosłą atmosferę panującą od początku apelu.
Rozpoczynają się rekolekcje.
Duśka – tak mówił do niej Karol Wojtyła. Dowodem ich wieloletniej przyjaźni są listy, które do siebie pisali. W książce „Beskidzkie rekolekcje” zebrana jest ich korespondencja z prawie 50 lat. Wanda Półtawska jest doktorem nauk medycznych, specjalistką w dziedzinie psychiatrii i osobą bogatą w doświadczenia życiowe. Z młodzieżą salezjańską spotyka się przez dwa dni, osobno z dziewczętami i chłopcami.
– Przepraszam, wyschło mi w gardle od tylu godzin mówienia – oznajmia i milknie na moment. Poza tym praktycznie nie ma chwili, w której Wanda Półtawska cichnie. Mówi o roli kobiety w życiu, o jej godności i obowiązkach. O miłości. I Bogu. Wiele razy wspomina Jana Pawła II, jego słowa. „Jakże często oceniano kobietę w przeszłości i ocenia się jeszcze dzisiaj bardziej według wyglądu zewnętrznego niż jej zdolności, profesjonalizmu, inteligencji, bogactwa wrażliwości, czyli ostatecznie według jej godności!”- tak brzmi fragment listu do kobiet Ojca Świętego, o którym Wanda Półtawska często wspomina, cytuje go i zachęca do przeczytania.
Wykład jest długi, jednak dziewczyny słuchają w skupieniu i ciszy, a na końcu rozlegają się gromkie brawa. – No, idźcie już – mówi Wanda Półtawska, zdając sobie sprawę, że spotkanie trochę się przedłużyło. Wszyscy udają się pospiesznie na salę gimnastyczną. Tam już czeka ksiądz rekolekcjonista – Dominik Chmielewski. Spotkanie jednak nie jest długie. Pierwszy dzień rekolekcji zamyka Droga Krzyżowa w kościele.
Dzień drugi. Uczniowie gromadzą się na sali gimnastycznej. Naukę księdza Dominika poprzedza przedstawienie wystawione przez kółko teatralne, opowiadające o życiu człowieka. – A teraz uklęknijcie i powtarzajcie za mną – mówi ksiądz na zakończenie swoich nauk wzbogaconych o krótkie, pouczające filmy. Chwilę później cała sala zgodnie powtarza zdanie po zdaniu słowa skierowane do Boga. Tą modlitwą kończy się drugi dzień rekolekcji.
Dzień trzeci. Tłumek rozgadanej młodzieży gromadzi się przed kinem w galerii handlowej Focus Park. W ramach ostatniego dnia rekolekcji został zorganizowany seans filmowy dla całej szkoły. Film „Jan Paweł II. Szukałem Was…” jest dokumentem opowiadającym o pontyfikacie papieża, o jego niezwykłości, wielkiej dobroci i świętości. Uczniowie wychodzą z kina z pozytywnymi odczuciami i udają się do bazyliki na Mszę świętą, która kończy rekolekcje. – Naszą najukochańszą mamą jest Maryja, najpiękniejsza nastolatka na świecie. I kocha nas bardziej niż możemy to sobie wyobrazić – mówi ksiądz Dominik podczas kazania. Wszyscy słuchają tych słów jak urzeczeni. To kazanie jest najodpowiedniejszym zakończeniem rekolekcji, z których młodzież salezjańska wychodzi bogatsza i wzmocniona mądrością ludzi, z którymi się spotkała.
Dominika Glugla kl. III alfa
To były wielkie dni
– Trzydniowe rekolekcje w naszej szkole będą dla wszystkich uczniów niezapomnianym przeżyciem – zapowiadali organizatorzy. – Wzruszały, czasami wywoływały uśmiech, ale przede wszystkim zmuszały do skupienia i refleksji – komentowali potem uczestnicy.
Zaciemnione pomieszczenie Sali gimnastycznej świetnie budowało klimat pierwszego dnia spotkań. Pozwalało też nam lepiej skupić się na projekcji. Na początek zaplanowano film o objawieniach fatimskich. Z zaciekawieniem śledziliśmy losy trójki dzieci, którym ukazała się Matka Boska.
Potem wielkie wydarzenie w życiu naszej szkoły – spotkanie z panią Wandą Półtawską. Słyszałam kolegów, którzy nie mogli się już doczekać spotkania ze słynną panią doktor.
– Dobrze, że wcześniej obejrzeliśmy krótki materiał na jej temat, więc mogliśmy się już trochę o niej dowiedzieć – mówiły dziewczyny z kl. III alfa. To prawda, dzięki temu byliśmy jeszcze bardziej ciekawi spotkania. Przebiegało ono w atmosferze skupienia i wielkiego podziwu dla pani Półtawskiej. – Byłam zafascynowana słowami przyjaciółki papieża – mówiła jedna z nich. Słuchaliśmy między innymi o tym, jak ważne jest sprzeciwianie się aborcji oraz zachowywanie czystości przedmałżeńskiej. Pewną niedogodnością było długie siedzenie w niewygodnej pozycji, ale osobowość gościa salezjańskich rekolekcji wynagradzała te trudy. Pierwszy dzień naszych spotkań uzupełniło wzruszające kazanie księdza rekolekcjonisty Dominika Chmielewskiego. Widziałam łzy wzruszenia na twarzach kolegów, a nawet nauczycieli! Ten niezwykły dzień zakończyła Droga Krzyżowa z okazją do spowiedzi świętej.
Czwartek zapowiadał się równie interesująco. Wchodząc do sali gimnastycznej, ujrzeliśmy przygotowane proscenium. Wiedzieliśmy już więc, iż czeka nas przedstawienie. Opowiadało ono o przemijalności ludzkiego życia. Widać było, że wszyscy widzowie byli bardzo poruszeni. Po spektaklu odbyło się spotkanie z księdzem rekolekcjonistą. Podobnie jak poprzedniego dnia, mówił nam o wielkiej miłości Boga do nas oraz o postępowaniu według zasad naszej wiary. To były słowa tak działające na wyobraźnię, że wiele osób wyszło z sali ze łzami w oczach. – Dawno nie słyszałam kogoś, kto miałby taki dar przemawiania i oddziaływania na drugą osobę – usłyszałam. Ten dzień kończyło wspólne śpiewanie pieśni wielkopostnych. Śpiewaliśmy na chwałę Pana mimo zmęczenia.
Zakończenie rekolekcji było bardzo oryginalne. Zaplanowano je w… Cinema City, ale projekcja miała wyjątkowy charakter. – Obejrzeliśmy film pod tytułem „Jan Paweł II. Szukałem Was…”. Wielkiego Polaka pokazano w naprawdę niecodzienny, niesamowity sposób – doceniali i uczniowie, i nauczyciele. Film sprawił, ze wszyscy zaczęliśmy za nim tęsknić. A to jeszcze nie był koniec wrażeń. 
Mimo że wiedzieliśmy, że zakończenie rekolekcji przewidziano w bazylice pod wezwaniem św. Wincentego a’Paulo, ten największy i jeden z piękniejszych kościołów w naszym mieście poraził nas swym majestatem. Po Mszy św. w bazylice – w której pewnie większość z nas nie ma okazji zbyt często bywać – przyszedł czas na podziękowania wszystkim, którzy przyczynili się do uświetnienia naszych rekolekcji. Naprawdę, niezwykle na to zasłużyli.
Martyna Woźniak kl. III alfa
Z natury lubimy oceniać wszystko, co nas dotyczy i wymieniać między sobą opinie. Oczywiście nic w tym złego. Dzielenie się spostrzeżeniami to podstawa większości rozmów i możliwość wpłynięcia na losy sprawy. Jako że cała społeczność szkolna żyje jeszcze rekolekcjami, o nich właśnie mówi się najwięcej.
Zaczynamy oceniać starania prelegentów i nauki, które nam przekazali oraz sprawę organizacji i doboru punktów programu. I o ile wszystkie wnioski dotyczące tego drugiego aspektu są na przyszłość bardzo przydatne i mogą ułatwić organizatorom przygotowanie kolejnych wydarzeń, dyskutowanie o wartościach przekazanych nam podczas rekolekcji to dość wrażliwy temat.
Jedno trzeba przyznać – zakres zagadnień był bardzo różnorodny. Zdawaliśmy sobie też sprawę z tego, jak cenionymi osobami byli nasi goście. Teoretycznie więc każdy uczestnik powinien dostrzec kwestię, która by go, pomijając nawet przekonania religijne, choć trochę zaintrygowała i zastanowiła. Często rzeczywiście tak było i ocenianie pod takim kątem było pretekstem do naprawdę konstruktywnych dyskusji.
Wielu jednak przecież w całości skrytykowało nauki rekolekcyjne. Jaki mógł by tego powód? Jedyny, który przychodzi mi na myśl to negatywne nastawienie od samego początku. Jeśli tak było, to czas można niestety uznać za stracony. Wierzę jednak, że nie jest za późno na to, by jeszcze raz przemyśleć usłyszane słowa i obiektywnie je przeanalizować. Nie łatwo jest zmienić poglądy i przyznać komuś rację, lecz może warto spróbować. Nie traktujmy nauk rekolekcyjnych jako zarzutów pod naszym adresem. Nikt nie chce zmienić nas na siłę, jedynie wskazać właściwą drogę, która z pewnością poprowadzi nas ku dobremu.
Ania Laska kl. III delta
